España ten unha das idades de emancipación máis tardías de Europa: segundo Eurostat, en 2020 os mozos españois saíron do fogar paterno, como media, aos 29,8 anos. A estes datos contribúen multitude de factores, entre eles o paro, a precariedade e os baixos niveis salariais. Pero as características propias do mercado inmobiliario conforman unha realidade problemática á que é urxente pór remedio. 

Actuar polo lado da oferta perfílase como a mellor opción. Nese sentido, o primeiro paso debe ser encamiñar os recursos públicos e aliñar aos diferentes niveis da Administración cara ao obxectivo de facer unha política de vivenda máis ambiciosa que constrúa un parque público máis consistente, xa que existen casos de éxito en Europa, como son o caso de Austria e Países Baixos. A meta por tanto é engrosar ese parque de arrendamentos alcanzables con prezos acoutados polos poderes públicos, aínda que no seu desenvolvemento é desexable a colaboración da empresa privada. Dotarse deste tipo de vivendas, enfocadas aos mozos e tamén aos cidadáns con menos recursos, é a meta e unha solución estrutural ao problema.

Polo lado da oferta tamén convén non perder de vista os centos de miles de vivendas baleiras, para as que se poden estudar medidas fiscais que estimulen un uso máis beneficioso para o conxunto da sociedade.

Fonte | El País